Helg 42: 17.mai-feiring i Harare

Fredag var det 17.mai-feiring i Harare arrangert av den norske ambassaden (ja, den var av ein eller anna grunn lagt til 16.mai). Eg reiste til og frå Harare i lag med Jone og Gunn som arbeider som legar her i Bulawayo. Vi budde og på same hotell i Harare. Fredag ettermiddag var det mottakelse i hagen til den eine ambassadøren (ja, han budde ganske fint). Då var det talar og synging av den norske og zimbabwiske nasjonalsangen og god norsk mat å få. Vi anslo at der var rundt 300 stykker til stades. Flesteparten var nok ambassadørar frå andre land, businessfolk, familie og venar av desse og nokre få nordmenn. På kvelden var det fest same stad. Då var det fin live-musikk, enda meir god mat og fri bar tilgjengelig. No var det om lag halvparten så mange til stades og ei litt meir uformell stemning. Vi var litt spente på kor mange nordmenn som ville vere til stades og det var faktisk så få at vi sleit med å finne nokre i det heile tatt. Eg snakka knapt med ein nordmann i det heile, eg snakka meir med tyskarar og zimbabwera. Spesielt mottakinga var litt for stivpynta for min smak og eg følte at heile arrangementet var meir eit arrangement for fiffen i Harare enn for oss få nordmenna til stades. Sånn sett fekk eg eigentleg ikkje noko norsk kjensle av det heile, men det var no kjekt likevel.

Laurdag gjekk eg, Jone og Gunn litt rundt i byen og var innom eit marked og eit kunstmuseum. På kvelden åt vi 17.mai-middag på ein fin restaurant. Vi åt alle kudu til hovudrett, noko som var nydeleg godt. Søndag kjørte vi heim. Eg fekk kjøre mesteparten av turen, noko som og var veldig kjekt (eg har kun kjørt bil nokre få dagar i jula sidan eg reiste hit i august). Vi hadde med andre ord ei kjekk helg i lag!

Elles var det veldig deilig og ganske rart å bu på hotell. Vi budde på Hotel Bronte som er eit av dei finaste og mest behagelege hotella eg har budd på på lenge. God atmosfære og nydeleg frukost med utsikt til den store hotellhagen. Samtidig var heile denne helga ei påminning om dei store skilnadane i Zimbabwe og i Afrika. Det var for eksempel uvant å bu i den luksusen ein har på hotell (frokostbuffet, dusj med varmt vatn, unødvendig mange handkle, o.l.). Eg tenker nok meir over slike ting no enn tidlegare. Det var for eksempel ein stor kontrast til der eg bur i Bulawayo. Dei hadde kanskje bedre mat på ambassaden, men folka i nabolaget der eg bur er i alle fall flinkare sosialt enn dei eg møtte på ambassaden. Det er kanskje harde ord, men eg føler eg har lov til det når ingen frå den norske ambassaden kom for å snakke med meg når eg var der ein halv dag. Eg var så vidt innom ambassaden når eg kom i august, sidan har eg ikkje vore i kontakt med dei. Likevel var det ingen som kom for å spørre meg korleis eg har hatt det etter over ni månader "åleine" på eit norsk prosjekt i Zimbabwe, tre veker før eg reiser heim. Sånn sett var det godt å kome heim til Bulawayo der det tok knapt to minutt før både familie, naboar og vener hadde spurt meg korleis eg hadde hatt det i Harare. Zimbabwe-Norge 1-0.

Ein del av hotellhagen på Hotel Bronte

17.mai-frokost

Gunn og Jone