The end

Mitt Afrika-eventyr er over, for denne gong, og det er på tide å oppsummere og konkludere. Men korleis kan ein oppsummere ti månader i Afrika? Det er ikkje så lett. Eg har opplevd, lært og sett meir enn eg kan klare å skrive ut i ord her. Eg vil i alle fall anbefale alle å ta seg ein tur til Afrika, enten om det er på eit idrettsprosjekt eller på ferie. Der er ei utømmeleg kjelde av interessante stadar, folk og dyr å sjå. Eg trur ikkje du kjem til å angre på det. Personleg kan eg og anbefale Idrettens Fredskorps. Opplegget frå NIF si side er veldig bra, du vil lære og oppleve mykje meir enn du kan gjere på eit år i Noreg og du får satt ting i perspektiv. Det siste er ein klisje, men det er sant. Eg trur ikkje det var mange av de som les denne bloggen no, som tenkte over i dag tidleg kor fint det var med vatn i springen eller som stoppa opp ved kjøleskapet for å tenke over det enorme utvalget som møtte deg i døra. Det gjorde ikkje eg heller for eit år sida. Men i dag gjorde eg det.

Eg likar betre å oppsummere med bileter enn i ord, så eg har laga ein film med bileter frå Afrika, som viser nokre av minnene eg sit att med etter ti månader i Zimbabwe og Afrika:

https://www.youtube.com/watch?v=-EPF6tQO5-U&feature=youtu.be

Eg vil og nytte høvet til å takke
- NIF for eit bra opplegg
- Alle i Idrettens Fredskorps for kjekt reisefølge
- Reisesekken min som etter å ha vore med meg på alle skuledagar og reiser i meir enn 11 år fortsatt nektar å pensjonere seg.
- Min norske familie som har prata med meg på Skype og komt på besøk
- Min afrikanske vertsfamilie for å ha vore nettopp det, min familie
- Alle mine små afrikanske venar for å ha halde humøret mitt på topp i ti månader

Veke 45/45: Harare --> Johannesburg --> Sjøholt

På mi ferd heim til storbyen Sjøholt har eg vore innom storbyane Harare og Johannesburg. Mandag reiste eg til Harare i lag med koordinatoren min frå Bulawayo, Simba. Tirsdag hadde vi sluttevaluering av utvekslingsprogrammet i lag med dei to frå Zimbabwe som har vore i Noreg, ein frå Tanzania som og har vore i Zimbabwe og representantar frå organisasjonen vi høvesvis har blitt sendt av og jobba for, SRC (Sports and Recreation Commission). Kjekt å treffe alle igjen og få sagt farvel og eg følte vi hadde ei god evaluering som forhåpentlegvis kan gjere programmet enno betre i framtida. Vi hadde evalueringa på nydelege Harare Safari Lodge. Vi satt i ei åpen hytte og diskuterte og evaluerte medan ein sebra, ei to meter lang øgle og ein haug med apekattar luska rundt om kring. Når vi hadde pause sprang apekattane inn i hytta, stal drops, sprang opp i trea igjen, åpna plastikken på dropsa lett som ingenting og satt seg ned og naut belønninga. Diverre glømde eg å ta med meg kameraet.

Onsdag reiste eg vidare til Johannesburg for å slappe av litt for meg sjølv før eg skulle reise heimatt. Torsdag var eg på apartheidmuseet og ein tur til Soweto. Begge deler var veldig interessant. Soweto er ein stor, samansatt, historierik, fasinerande og ikonisk bydel i Johannesburg med om lag 1,3 millionar innbyggarar.

Apartheid-museet

Apartheid-museet

Apartheid-museet

Apartheid-museet

Orlando Towers, Soweto

Hector Pieterson Memorial, Soweto. Hector Pieterson blei drept av politiet under ein demonstrasjon mot apartheid-regimet i 1976, berre 13 år gamal. Eit bilete frå hendinga (som de kan sjå i bakgrunnen) og Hector sjølv har i ettertid blitt eit ikon på kampen og mostanden mot apartheid.

FNB Stadium, Soweto

På fredag traff eg dei sju norske som har vore i Zambia på flyplassen i Johannesburg. Kjekt å treffe dei att og å reise i lag heim att. Etter meir enn 30 timar på fly og flyplassar landa eg på Vigra der eg blei møtt med norske flagg av familien. Nok eit fint gjensyn! Noko av det første eg merka når eg kom ut av flyplassen var den friske gode lufta. Elles var det kjekt å sjå norsk natur att og å ete norsk mat. Allereie søndag måtte eg ha meg ein liten fjelltur og seinare på dagen var vi på middagsbuffet med mykje god norsk mat. Det var trist og rart å resie frå Bulawayo og Zimbabwe, og det har vore kjekt og rart å kome heim til Sjøholt og Noreg.

Heimbygda Sjøholt

Halve familien

Veke 44: Farvel Bulawayo

Forrige veke brukte eg til å seie farvel til alle eg har blitt kjend med etter over ni månader i Bulawayo. Eg har hatt mine siste gymtimar i Afrika og sagt farvel til alle klassene eg har hatt, som eg har hatt det mykje gøy med. Eg har vore på mine siste aerobic- og styrketimar på treningsstudioet og sagt farvel til dei som jobbar der, som eg har svetta mykje i lag med. Eg har sagt farvel til mine venar frå fotballaget Chicken Inn, som eg har slått mange pasningar med. Eg har sagt farvel til dei på kontoret (SRC), som eg har jobba mykje i lag med. Laurdag var eg på avskjedslunsj med mine to norske vener, legeparet Jone og Gunn, som eg har ete mange gode middagar og vore på mange turar med. Og sist men ikkje minst måtte eg søndag og mandag morgon ta farvel med dei som har stått meg nærast i mi tid i Bulawayo: vertsfamilen min og alle mine små vener i nabolaget. Familien min tok meg godt i mot fra dag 1, har gjort heile opphaldet enklare og betre for meg og har vore nettopp det: familien min. No har eg ein familie i Noreg og ein i Zimbabwe. Søndag ettermiddag stelte dei i stand ein stor avskjedslunsj for meg, der dei inviterte slektningar og ein del ungar frå nabolaget. Vi var om lag 30 stk som åt god mat og dansa. Når det gjeld ungane i nabolaget har eg sett dei så godt som kvar dag og vi har leika mykje i lag, sykla/gått turar i lag, eg har hjulpe dei med lekser, vi har vore i kyrkja i lag, eg har tatt utallige bileter av dei og eg trur ryggen min har blitt sterkare i løpet av året etter å måtta bært på fleire og fleire av dei. Vi har blitt veldig knytt til kvarandre. For min del har smila, gleda, leikinga og latteren deira gitt meg mykje i seg sjølv. Dei blei felt nokre tårar søndag kveld og eg skal innrømme eg hadde ein klump i halsen sjølv. Eg saknar dei allereie.

Det er veldig rart å reise frå ein plass som er så langt vekke etter så lang tid, når eg har budd så tett på og blitt kjent med så mange folk. Eg har trivest veldig godt og eg kjem nok til å sakne det i lang tid framover. Eg må tilbake ein gong, så eg kjem nok til å sjå ein del av dei att, men samtidig veit eg at det er mange av dei eg mest sannsynlig aldri ser att.

Her er nokre bilete frå avskjedslunsjen søndag:

Veke 43

Denne veka har eg begynt på att med gymtimar på dei to skulane eg har jobba på etter jul. Skulane har nettopp hatt ein månads ferie (skuleåret her er ikkje likt det i Noreg) og åpna att førre veke. Det har vore kjekt å begynne på att med praktisk arbeid og det har, ikkje overraskande, vore populært blant elevane og. Eg har hatt nokre gymttimar kvar dag og eg føler at eg får assistert skulane ein del før eg reiser, så det er bra.

Friminutt

Torsdag fekk eg med meg min (sannsynlegvis) siste ZPL (Zimbabwe Premier League)-kamp før eg reiser. Serieleiar Highlanders møtte botnlaget Harare City (i fjor var begge topplag og begge endte med like mange poeng som gullvinnar Dynamos). I ein kamp med få store sjansar klarte Highlanders å hale i land ein 1-0 siger etter scoring av stortalentet Kudakwashe Mahachi. I januar blei Mahachi selt frå Chicken Inn til Highlanders. No er han allereie selt vidare til dei nykrona seriemeistrane i Sør-Afrika, Mamelodi Sundowns. Dette var hans siste kamp før han reiser til Sør-Afrika og det har vore snakk om prøvespel med Monaco. Eg får følge med han.

Fredag møtte eg Thuba, som nettopp har kome att frå Noreg, til lunsj i byen. Ho er frå Bulawayo og har vore på utveksling i Noreg under same program som meg. Ho har vore i lag med andre afrikanarar på Inderøy Folkehøgskule. Det var kjekt å utveksle erfaringar og høyre korleis ho har opplevd Noreg. Ho har trivdes godt og både lært og sett mykje nytt.

Laurdag gledde eg meg til å sjå Champions League-finalen på TV. Eg slengte meg ned i godstolen og skrudde på TVen, kun for å bli møtt av ein svart skjerm med beskjed om at TV-signalet hadde dutte ut. Eg vart eigentleg ikkje så veldig verken skuffa eller overraska. Ut i frå denne reaksjonen vil eg konkludere at eg har blitt van med litt av kvart etter nesten ti månader i Afrika. Eg slengte meg ned på senga og begynte å lese bok i staden. Ein halvtime ut i kampen kom plutseleg signalet tilbake, så eg fekk med meg siste kvarteret av første omgang. I pausen spurte min vertsfar om eg kunne bli med han å kjøre til jobben hans for å hente noko slik at han, sitat, "slapp å vere aleine dersom han skulle bli overfalt og rana". (Eg velger her å tru at han meinte om eg kunne bli med for å unngå at han skulle bli overfalt og rana.) Eg tenkte at eit så lukrativt tilbud kunne eg ikkje takke nei til. (Slapp av mamma, ettersom du no les denne bloggen, kan eg avsløre at eg overlevde turen.) Eg har no vore i Afrika i snart ti månader, utan å oppleve noko kriminalitet eller trøbbel. Eg hører stadig snakk om tjuvar og kriminelle ute på tokt, men eg trur det er litt oppskrytt. (Slapp av mamma, eg er forsiktig.) Tilbake til turen. Han sa vi skulle vere tilbake til andre omgang begynte. Eg trengte verken kuleramme eller reknepapir for å finne ut at det ikkje kom til å skje. Vi kjørte til lagerlokalet til min vertsfar og han gjekk inn for å hente det han skulle. I det andre omgang blei sparka i gang sto eg åleine ved bilen i tussmørket på eit stort industriområde og hørte på Zimbabwisk musikk på bilradioen og såg på stjernehimmelen (som er bedre her enn i dei lysfourensa områda i Noreg, spesielt når strømmen er vekk). Men eg fekk i alle fall med meg dei siste 20 minutta av andre omgang (og begge ekstraomgangane) og dermed det viktigaste. Så eg hadde vel eigentleg ein meir begivenheitsrik Champions League-finale enn dei fleste andre (kanskje med unntak av Gareth Bale).

Søndag var eg invitert av ein nabo eg kjenner godt til å bli med på ein dagstur til hans 'rural home'. Her i Zimbabwe er det mange som har eit hus på landsbygda som dei enten eig sjølv eller der foreldre eller slektningar bur. Her bur ein på ein meir gamaldags måte enn kva ein gjer i byane og driv som regel med jordbruk. Etter å først ha venta to timar på ein fortauskant i sentrum (noko eg har begynt å bli van med etter å ha reist med afrikanarar fleire gongar i løpet av dei siste ti månadane), kom endeleg han vi skulle få skyss med. Dei sa det var om lag ein time å kjøyre. Etter to timar, derav halvparten på ein humpete grusvei langt ut i bushen, var vi framme. Sett bort i frå at det vart ein lengre dag enn kva som vart lova på førehand (noko det alltid blir når ein skal reise med afrikanarar), var det ein veldig kjekk dag og eg er takknemleg for at eg blei invitert med. Eg møtte mange veldig hyggelege folk og fekk sett korleis ein bur og lev på landsbygda i Zimbabwe.

Årets maisavling

Kjøkken

Elles kan eg melde om kjølegare vær den siste veka, noko eg ikkje har forakta. Makstemperaturen har vore rundt 20 grader dei fleste dagar, enkelte dagar ikkje meir enn 18. (Noko som faktisk kjennes kjøleg etter ni månader med varme.) Spesielt om kvelden, natta og tidleg på morgonen er det kaldt, medan det midt på dagen fortsatt er ganske varmt i sola. Det blir og iskaldt inne i husa om natta, ettersom murhus ikkje kan tilby så mykje isolasjon. Endeleg er det behageleg sovetemperatur. Eg har til og med måtte tatt i bruk teppe! Ungane har funne fram vinterjakkene, men humøret er fortsatt på topp:

Helg 42: 17.mai-feiring i Harare

Fredag var det 17.mai-feiring i Harare arrangert av den norske ambassaden (ja, den var av ein eller anna grunn lagt til 16.mai). Eg reiste til og frå Harare i lag med Jone og Gunn som arbeider som legar her i Bulawayo. Vi budde og på same hotell i Harare. Fredag ettermiddag var det mottakelse i hagen til den eine ambassadøren (ja, han budde ganske fint). Då var det talar og synging av den norske og zimbabwiske nasjonalsangen og god norsk mat å få. Vi anslo at der var rundt 300 stykker til stades. Flesteparten var nok ambassadørar frå andre land, businessfolk, familie og venar av desse og nokre få nordmenn. På kvelden var det fest same stad. Då var det fin live-musikk, enda meir god mat og fri bar tilgjengelig. No var det om lag halvparten så mange til stades og ei litt meir uformell stemning. Vi var litt spente på kor mange nordmenn som ville vere til stades og det var faktisk så få at vi sleit med å finne nokre i det heile tatt. Eg snakka knapt med ein nordmann i det heile, eg snakka meir med tyskarar og zimbabwera. Spesielt mottakinga var litt for stivpynta for min smak og eg følte at heile arrangementet var meir eit arrangement for fiffen i Harare enn for oss få nordmenna til stades. Sånn sett fekk eg eigentleg ikkje noko norsk kjensle av det heile, men det var no kjekt likevel.

Laurdag gjekk eg, Jone og Gunn litt rundt i byen og var innom eit marked og eit kunstmuseum. På kvelden åt vi 17.mai-middag på ein fin restaurant. Vi åt alle kudu til hovudrett, noko som var nydeleg godt. Søndag kjørte vi heim. Eg fekk kjøre mesteparten av turen, noko som og var veldig kjekt (eg har kun kjørt bil nokre få dagar i jula sidan eg reiste hit i august). Vi hadde med andre ord ei kjekk helg i lag!

Elles var det veldig deilig og ganske rart å bu på hotell. Vi budde på Hotel Bronte som er eit av dei finaste og mest behagelege hotella eg har budd på på lenge. God atmosfære og nydeleg frukost med utsikt til den store hotellhagen. Samtidig var heile denne helga ei påminning om dei store skilnadane i Zimbabwe og i Afrika. Det var for eksempel uvant å bu i den luksusen ein har på hotell (frokostbuffet, dusj med varmt vatn, unødvendig mange handkle, o.l.). Eg tenker nok meir over slike ting no enn tidlegare. Det var for eksempel ein stor kontrast til der eg bur i Bulawayo. Dei hadde kanskje bedre mat på ambassaden, men folka i nabolaget der eg bur er i alle fall flinkare sosialt enn dei eg møtte på ambassaden. Det er kanskje harde ord, men eg føler eg har lov til det når ingen frå den norske ambassaden kom for å snakke med meg når eg var der ein halv dag. Eg var så vidt innom ambassaden når eg kom i august, sidan har eg ikkje vore i kontakt med dei. Likevel var det ingen som kom for å spørre meg korleis eg har hatt det etter over ni månader "åleine" på eit norsk prosjekt i Zimbabwe, tre veker før eg reiser heim. Sånn sett var det godt å kome heim til Bulawayo der det tok knapt to minutt før både familie, naboar og vener hadde spurt meg korleis eg hadde hatt det i Harare. Zimbabwe-Norge 1-0.

Ein del av hotellhagen på Hotel Bronte

17.mai-frokost

Gunn og Jone

Veke 41

Denne veka, som dei siste vekene, har eg jobba mest med eksamen. Eg har no klart å bli så godt som ferdig, i god tid før innlevering (før heimreise i juni). Det er veldig deilig å vere ferdig i god tid, så no skal eg verkeleg nyte dei siste vekene i Afrika. I staden for å lese pensumlitteratur kan eg no heller lese bøker. Eg har fått låne tre interessante bøker om Afrika av mine gode norske vener, Jone og Gunn, som arbeider som legar her i Bulawayo.

Bøker om høvesvis Kongo, Zimbabwe og Sør-Afrika

Eg trivst fortsatt veldig godt her i Bulawayo, Zimbabwe og Afrika. Det meste er annleis samanlikna med Noreg, men eg er blitt så van med det at eg ikkje tenker over det lenger. Inntrykka er ikkje like sterke som i byrjinga. Her er eit par ting som har skjedd i det siste, som ikkje kunne skjedd i Noreg, men som eg likevel ikkje stussar på lenger:

Berre det å ha hushjelp som bur heime med oss og som gjer det meste av husarbeid var litt uvant i starten, men no kjennes det heilt vanleg. Den nye hushjelpa vår (vi har hatt i alle fall 6 ulike sidan eg kom) kan ikkje vaske ein mann sitt undertøy på grunn av tradisjon eller religion eller noko sånt. Så i det siste har eg måtte vaska dei sjøl. For hand så klart:

Naboen (det er under to meter mellom husa, adskilt av ein to meter høg mur) hadde kyrkjemøte heime med seg her ein dag. Hundane våre stemte i:

Ein kombitur (busstur) heim kan vere slik:

Elles har håret mitt (og skuldrane mine) blitt særskilt populært i det siste:

Ein dag eg var ute og gjekk i nabolaget og såg ei jente på 7-8 år, som eg kjenner godt, som sto lent inntil ein stolpe og såg seg rundt.
Eg sa: "How are you?"
Ho: "I'm fine."
Eg: "What are you doing?"
Ho: "Ah, just standing."
Det synest eg var eit godt svar og ganske morosamt. Det var og er eit bra bilete på livet og mentaliteten i Afrika.

Veke 40

Denne veka har eg jobba mest med eksamen, så dei fleste dagane har vore om lag slik:
- Frukost
- Trening (enten sykkeltur eller treningsstudio)
- Lunsj i byen
- Eksamensskriving på biblioteket i byen
- Gåtur i nabolaget for å nyte solnedgangen og stemninga
- Middag og avslapping heime med familien
Har fått gjort ein del på eksamensoppgåva kvar dag, så eg skal nok sleppe å måtte stresse på slutten i alle fall. Torsdag 1.mai er fridag her og, så då var eg først på 2,5-timers aerobic-maraton på mitt faste treningsstudio i byen, før eg var på lokalderby i Zimbabwe Premier League mellom Chicken Inn og Highlanders. Det var ein gøy og underhaldande kamp der Chicken Inn utlikna til 1-1 5 minutt på overtid. Veldig kjekt og ganske rart å sjå laget eg har trent med så lenge i aksjon på ein såpass stor arena. Bra at dei klarte å få med seg eit poeng mot serieleiar Highlanders.

Eg kompenserer for eit noko kort innlegg med nokre bilete frå denne vekas lufteturar i nabolaget, der eg som regel får selskap av ein haug med ungar. Har lært en del av dei å bruke kameraet mitt, så alle desse bilda er tatt av dei:

Dag 270-272: Helene og Mugabe

Torsdag kom sjølvaste Helene, idrettsfrivillig i Zambia, på besøk til Bulawayo. Ho er altså på same program som meg og er plassert i Livingstone i Zambia. No er ho på reise rundt i Zimbabwe, første stopp var Bulawayo. Vi hadde ein god lunsj i lag før eg fulgte ho til det norske legeparet som bur her i Bulawayo. Dei hadde, snille som dei er, tilbydd at ho kunne få bu med dei medan ho var her i byen.

Fredag kom sjølvaste Robert Mugabe, presidenten i Zimbabwe, på besøk til Bulawayo. Kvart år på denne tida er det ei handelsmesse her i byen, Zimbabwe International Trade Fair (ZITF). Det var kjent at Mugabe skulle stå for den offisielle åpninga av messa, men hemmeligheitsfull som han er var det ingen som visste kva tid han skulle kome. Eg, Helene, og vertssøskena mine drog dit for å sjekke ut messa og for å kanskje få eit blikk av sjølvaste presidenten. Det første vi møtte på var Mugabe som traska rundt på messeområdet. Riktignok omgitt av store mengdar politifolk, livvakter og skuelystne. Men vi fekk sett han fleire gongar og kom mykje nærare enn vi hadde trudd.

Mugabe med livvakter og skuelystne

Elles gjekk vi rundt på messeområdet og såg, men fann fort ut at det var mest ei "business-messe" og dermed ikkje så interessant for oss. Etter ein god lunsj i lag, reiste eg og Helene til National History Museum, som og ligg i Bulawayo. Eg hadde heller ikkje vore her før og det var eit veldig bra og interessant museum, men det var diverre ikkje lov til å ta bilder.

Eit glimt frå ZITF 2014

Laurdag inviterte Jone og Gunn (det norske legeparet) meg og Helene med på tur til Matopos National Park som ligg like utanfor Bulawayo. Eg hadde vore der ein gong tidlegare på ein strabasiøs og kjekk tur i lag med Jone. Den gongen gjekk vi til Nanke Cave som viste seg å bli ein lengre og varmare tur enn vi trudde. Denne gongen reiste vi til Cecil Rhodes si grav, som ligg på eit utkikkspunkt (World's View) og Silozwane Cave som inneheld eldgamle hulemåleri, i likheit med Nanke Cave. Nok ein kjekk og fin tur!

Helene på World's View

Rhodes si grav 

Helene og Jone i Silozwane Cave

Utsikt frå Silozwane Cave

Cecil Rhodes var ein britisk finansmann som levde på slutten av 1800-talet. Han dreiv og med politikk i Sør-Afrika. Han var grunnleggar av den britiske kolonien Rhodesia (1895) som var naturleg delt i to av Zambezi-elva. Dei tok dermed etter kvart nye namn: Nord-Rhodesia (1911) og Sør-Rhodesia (1901). Desse områda fekk etterkvart si sjølvstedigheit og blei til landa vi kjener dei som i dag: Zambia (tidlegare Nord-Rhodesia, sjølvstendig i 1964) og Zimbabwe (tidlegare Sør-Rhodesia, sjølvstendig i 1980). Det var dagens historietime.

Veke 38

Har ikkje så mykje å skrive heim om denne veka. Har hørt rykter om at det er påske, noko eg ikkje har merka så mykje til, sett bort i frå litt ekstra kyrkjegåing no i helga. Det er ikkje akkurat som påske i Noreg. Fredag feira Zimbabwe sin 34. frigjeringsdag, noko eg heller ikkje merka så mykje til. Det er ikkje akkurat som 17.mai i Noreg. Eg har jobba litt med eksamen, trent litt (til dømes 3-timers aerobic-maraton på laurdag) og sett litt fotball. Er forøvrig litt tabbe å befinne seg i eit land der ein ikkje kan få sett snooker-VM på TV, men eg får i staden opplevd andre ting som eg ikkje ville opplevd i Noreg. For eksempel å besøke tre bursdagsborn i nabolaget:

2 år og kake

2 år (til saman) og kake

Veke 37: Paralympic Games

Torsdag reiste eg til Marondera, aust i Zimbabwe, for Zimbabwe National Paralympic Games (ZNPG). Dette var ei flott turnering, men vart diverre nok eit eksempel på African Time, som kan vere ganske frustrerande til tider.

Mandag var eg på kontoret og spurte sjefen min, dum som eg var, om avreisetidspunkt (eg hadde her gløymt at dei fleste afrikanarar manglar evna til å planlegge meir enn, tja, fem minutt framover). Det visste han sjølvsagt ikkje, så eg ba han om å ringe meg når han visste det. Onsdag kveld hadde eg fortsatt ikkje hørt noko, så eg ringte for å høre. Avreise kl 6 fekk eg beskjed om. For tidlig til å vere verken sant eller godt, tenkte eg. Eit tidspunkt er ikkje eit tidspunkt her. Seier ein avreise kl 6, er det einaste ein kan vere sikker på at det blir avreise etter kl 6 ein gong. Eg er likevel van med å vere presis, redd for å ein gong kome for seint (noko eg enno ikkje har klart i Afrika uansett kor sein eg har vore) og håpefull om at dei ein gong skal klare å halde eit tidspunkt. Så eg sto opp kl fem for å vere på avtalt stad til avtalt tid. Eg gadd riktignok ikkje å stresse med å vere presis, så eg var der kvart over 6. Eg var overraska over at det såg ut til at alle allereie hadde møtt opp og såg nesten klar ut. Utøverane gjekk ombord i bussen, medan andre hjalp til med å feste bagasjen på taket. Lovande, tenkte eg. Sjefen min var og der og sa, som alltid, at vi skulle reise snart. Etter å ha sutte på ei trapp i morgonkulda i nærare to timar fekk eg beskjed om at vi kunne setje oss i bilen (og reise trudde eg). Men då måtte vi visst innom kontoret ein tur for å gjere gud-veit-kva. Etter to timar til, som eg tilbrakte halvsovande på ein sofa, klarte vi endeleg å setje kursen for Marondera. Flott å måtte stå opp kl 5 for å reise kl 10, tenkte eg. Etter ei punktering underveis, fekk eg meg endeleg noko å ete kl 14, ni timar etter frokost. I sju-tida var vi frame i Marondera og eg var klar for senga. Men då skulle vi visst kjøre ein halvtime inn i bushen for å droppe av nokon på ein lodge. Det er visst ikkje berre berre å droppe av nokon på ein lodge, så plutseleg hadde eg venta to nye timar i bilen. Deretter kjørte vi til Marondera High School, der administrasjonssenteret for turneringa var. Her vert det produsert unødvendig mykje papirarbeid og vi måtte visst registrere oss kl ti på kvelden. Etter, ja du gjetta riktig, ytterlegare to timar med venting vart eg endeleg kjørt til hotellet der eg kunne stupe til sengs rett over midnatt. Eg måtte altså stå opp kl 5 for å kome fram kl 24. 19 timar på 518 kilometer frå seng til seng. Det tilsvarer at vi skulle ha kjørt heile dagen med ei gjennomsnittsfart på 27 km/t. Slik føltes og dagen min.

Når det gjeld sjølve turneringa konkurrerte lag og utøvarar frå dei ti ulike provinsane i friidrett, nettball, fotball og goal ball (ein ballsport for blinde/svaksynte) i ulike klasser (synshemma, hørselshemma, og personar med fysiske eller psykiske handikap). Veldig kjekt å sjå på desse konkurransane og ikkje minst å treffe Andrea (frå Stranda) og Amon (frå Tanzania) som og er idrettsfrivillige på same program som meg i høvesvis Harare og Bindura i Zimbabwe. Eg er litt lei av å skrive om African Time no, men eg kan berre nemne at det vart ein del lange dagar, for eksempel etter å ha møtt opp kl 8 for å sjå friidrett som begynte kl 12. Mandag kjørte vi heim på rekordtid (altså i forhold til torsdagen). Denne gongen var vi berre ein drøy time forsinka og hadde kun eit par timar med tidssløsing. Etter nok ei punktering undervegs var eg heime rundt kl 20. Denne gongen tok det altså berre ca 14 timar, som tilsvarer ei gjennomsnittsfart på 37 km/t. Rekordfart!

Åpningsseremoni

I forrige innlegg fortalte eg om at eg ba ein lærar om å ta bilete av meg i aksjon som gymlærar. Etter timen sa han at han hadde tatt mange bilder, men det viste seg at han hadde tatt null. På onsdag prøvde eg (og han) på nytt. Etter timen sa han at han hadde tatt mange bilder, og det viste seg at han hadde tatt over 400 bilder! Noko som tilsvarer meir enn eitt bilete kvart tiande sekund. Her er eit eksempel:

Tirsdag, på same skule, leverte eg ut spørjeskjema angåande gym på skulen til to klasser. Dette er i forbinding med den siste eksamenen eg skal skrive på årsstudiet som eg tar gjennom Norges Idrettshøgskule medan eg er her nede.

Veke 36: To månader att

I dag er det nøyaktig to månader til eg set meg på flyet heim til Noreg. Etter åtte månader i Afrika kjennes det ut som lite med berre to månader att. Og eg byrjer å innsjå kor rart det vil bli å reise herifrå. Etter å ha budd på ein stad i åtte (eller ti) månader blir ein særs knytt til både staden og folka, særskilt når ein har budd "åleine" i ein tettbudd afrikansk bydel, der ein lev tett på både familie og naboar. Eg vil i alle fall sørge for å nyte dei siste to månadane på best mogleg vis.

Eit eksempel på dette er at eg laurdag blei med ein nabofamilie i kyrkja på gudsteneste. Dette er ein familie eg har blitt meir og meir kjend med, spesielt borna, som eg leikar ein del med. Yngstedottera i huset kjem springande for å halde meg i handa kvar gong ho ser meg. Faren inviterte meg med til kyrkja, og det verka som dei var særs spente på at eg skulle bli med. Eg var ikkje ekstremt gira på ein tre-fire-timars gudsteneste som føregjekk hovudsakleg på eit språk eg ikkje forsto så mykje av, men eg blei med for opplevinga og for å kunne bli betre kjent med dei. Og eg angra ikkje på det. Det var ei kjekk oppleving og dei er særs hyggelege og kjekke folk. Etter gudstenesta blei eg invitert med heim til dei og fekk servert ein god lunsj.

Familien som inviterte meg med i kyrkja

Elles har eg jobba ein god del denne veka. Eg har hatt gymtimar tirsdag og onsdag på borneskulen der eg jobbar. Eg prøvde å få den eine gymlæraren til å ta nokre bilder av meg i aksjon og eg viste han korleis han skulle bruke kameraet. Etter gymtimane sa han at han hadde tatt mange bilder. Eg sa flott, då kan eg berre slette dei eg ikkje vil ha. Når eg kom heim viste det seg at han hadde tatt null bilder. Eg trur eg må prøve meg på ein enno grundigare kamerainstruksjon neste veke. Torsdag var eg med på idrettsdag på High Schoolen der eg jobbar. Dei fleste skulane har ein eller to idrettsdagar i veka, der ein avsluttar med to timar med ballsportar. Ein har og skulelag i dei ulike ballsportane. Fredag hadde eg fire gymtimar på same skule. Eg introduserte dødball (som ikkje er kjent her) med stor suksess.

I dag har temperaturen dalt litt og det har vore rundt 20 grader, overskya og litt vind. Dei lokale synest det er kaldt, eg synest det er kjøleg og deilig. Det går mot vinter her, så det spørs om eg må grave fram ei bukse og ein genser frå nederst i sekken eg reiste med frå Noreg snart.. ;)

Den beste vermeldinga eg har sett på ei stund, ettersom eg har lengta etter litt kjølegare ver i nokre månader no.

Veke 35

Denne veka har eg gjort litt av kvart. Eg har så vidt begynt å jobbe med den siste eksamensoppgåva som vi skal levere inn før vi reiser heim. Har begynt å lese på pensum (ulike artiklar) og planlagt resten av arbeidet. Eg har valt å skrive om kroppsøving og idrett i skulen her nede, som er det eg har jobba mest med. Jobbmessig har eg fortsatt med gymtimar på dei to skulane som er rett ved der eg bur, noko eg synest er veldig kjekt. Eg og elevane blir og betre kjent med kvarandre ettersom tida går. I tillegg var eg laurdag på ei turnering for funksjonshemma utøvarar. Der var utøvarar som var døve, blinde eller med fysiske handikap. Det blei konkurrert i mellom anna friidrett, fotball og nettball Eg fekk beskjed om at turneringa skulle begynne kl 8. Klok av skade møtte eg opp litt før halv ni. I 10-tida begynte ting å skje og etter litt om og men blei eg sendt til fotballturneringa for døve. Her blei eg med på å velje ut dei beste utøvarane som skulle danne eit felles lag for Bulawayo. Dette var ei kvalifiseringsturnering til den nasjonale turneringa, Zimbabwe National Paralympic Games (ZNPG), som vil føregå i Marondera, aust i Zimbabwe, i april. Så vidt eg veit skal eg og reise til denne turneringa.

I dag, søndag, var eg på fotballkamp på Barbourfields Stadium her i Bulawayo. Der byens store lag, Highlanders, møtte FC Platinum i semifinale i Independence Cup, ein av mange cupar her i Zimbabwe. Highlanders var ikkje god i dag og Platinum var det beste laget gjennom heile kampen. Trass i fleire store sjansar, flest til Platinum, sto det fortsatt 0-0 etter 90 minutt. Då gjekk kampen rett til straffekonkurranse. Her var dei 10 første spelerane sikre som banken frå 11-metersmerket, dermed 5-5 og sudden death. Og sudden death blei det. Ei av Highlanders sine store stjerner sitt forsøk blei redda og Platinum kunne sette inn den siste straffa og sleppe jubelen laus. Dei møter dermed Zimbabwes største lag, Dynamos frå Harare, i finalen den 18.april, Zimbabwes frigjeringsdag.

Været har begynt å bli litt meir behageleg i det siste. Regntida er over, så eg saknar litt regn, men temperaturen ligg stort sett på 24-25 grader for tida. Midt på dag er det fortsatt veldig varmt i sola, medan det er behageleg kjøleg når sola ikkje er oppe.

Elles bruker eg ein del tid på å ta bilder, noko som er veldig kjekt, spesielt her nede der alt er så annleis frå heime i Noreg. Ungane i nabolaget er spesielt glad i å bli tatt bilder, eller video, av.

Veke 27-34: PC- og internettrøbbel

Etter åtte vekers ufrivillig pause vaknar herved bloggen til live att! Årsaken til pausen er, for å gjere ein lang historie kort, at min kjære Mac plutseleg ikkje ville meir og måtte bli sendt til rehabilitering. For å bli heilt frisk att måtte den heilt til Harare for å få seg ein ny harddisk. Etter fem veker kom den tilbake og verka blid og fornøgd heilt til eg introduserte den for mitt kjære internettmodem. Dei gjekk ikkje godt overeins og heldt berre ut med kvarandre i 8,5 minutt i gongen. Eg har prøvd å få dette fiksa stort sett kvar dag dei siste tre vekene, utan at verken Powertel (internettleverandøren) eller ein PC-ekspert har funne ut kvifor det berre funkar 8,5 minutt i gongen. Kort oppsummert har eg altså dei siste åtte vekene hatt dårleg med internettilgang. Det har gått heilt fint, men og vore litt frustrerande til tider. For eit par dagar sidan fekk eg bestilt meg ein router som forhåpentlegvis skal vere løysinga på problemet. I dag er eg på besøk med det norske legeparet som bur her i Bulawayo for å slå av ein prat og få oppdatert bloggen. Hyggelege folk som tek meg like godt i mot kvar gong.. :)

Livet i Afrika stoppar ikkje opp sjølv om internettlivet stoppar opp. Eg har holdt meg opptatt med andre ting. I forrige blogginnlegg skreiv eg at eg nettopp hadde begynt å trene med eit eliteserielag i fotball, Chicken Inn. Det har eg gjort sidan og det har tatt opp det mykje av tida mi, men det har vore veldig kjekt. Det har gått betre og betre sjølv om eg har slitt litt med ein skade den siste tida. Eg fekk først indikasjonar på at dei var interesserte i å signere meg for sesongen, men no vil dei ikkje registrere meg likevel ettersom eg reiser berre to månader inn i sesongen. Dei sa at dersom eg hadde blitt her heile sesongen (til november) ville dei tilbydd meg kontrakt. Det er sjølvsagt eit mogleg alternativ, men det blir nok ikkje noko av ettersom eg ikkje veit kor mykje eg eventuelt får spele. Litt kjedeleg å bli verande her ei stund til for å spele fotball, men å ende opp med å sitte på benken ein heil sesong. Og eg har jo litt lyst heim og.. ;) Det kan hende eg uansett kjem til å fortsette å trene med dei fram til eg reiser dersom eg blir kvitt skaden først. Kjekt å få spelt litt fotball i alle fall!

I tillegg har eg komt i gong med aktivitetar på jobben. Arbeidsgivaren mine her nede gjekk heldigvis god for at eg kunne trene med Chicken Inn, sjølv om det ville føre til at eg ville ha mindre tid til overs til min eigentlege jobb. Men eg føler eg har klart å kombinere dei to på ein god måte og det å trene med Chicken Inn har uansett vore ei bra erfaring både når det kjem til idrett og kultur som eg er her for å oppleve. Eg har gjort det slik at eg har hatt gymtimar om morgonen på skular like i nærleiken av der eg bur, før eg reiser på trening på ettermiddagen. Tirsdagar og onsdagar har eg gymtimar på ein Primary School og fredagar (og av og til torsdagar) har eg gymtimar på ein High School. Det har vore veldig kjekt for både meg og ungane (verkar det som). Det er ei god erfaring å ha gymtimar for opp mot 50 elevar utan noko utstyr til hjelp.

Helga i månadsskiftet januar/februar reiste eg til Livingstone i Zambia for å treffe mi gode venninne Maiken. Ho var i Lusaka i Zambia i ein månads tid for å innhente data til masteroppgåva si. Når vi begge var i Afrika samtidig bestemte vi oss for å møtast på halvveien, nærmare bestemt Livingstone ved Victoria Falls. Vi hadde ei veldig kjekk og vellukka helg i lag. Vi var og såg på Victoria Falls ein dag og på walking safari ein dag, der vi blant anna var under 10 meter frå tre nasehorn. I tillegg traff vi fire av dei norske som er på same prosjekt som meg i Zambia. Vi åt middagar i lag og testa ut Livingstone sitt natteliv.

Maiken klar for walking safari

Walking safari

Victoria Falls

Elles er alt bra heime der eg bur og eg leikar fortsatt ein del med ungane i nabolaget. Dei har allereie sagt at eg ikkje får reise heim i juni. Eg kjem til å sakne dei.

Blessing (til høgre) er eit vandrande smil og min nabo, venn, sladrekjerring, språklærer og gymtimeevaluator. Her med si søster som helst ikkje ville bli tatt bilete av, noko Blessing sjølvsagt syntest var veldig gøy.